Henri Barbusse schreef in 1916 Le Feu; het Vuur, gebruik makend van zijn ervaringen als soldaat en als brancardier. Hij beschrijft de ervaringen van een groep Franse soldaten in de loopgraven. Er wordt gewacht, gegeten, gevochten, gezocht naar onderdak en gedroomd over het normale leven, terwijl de groep steeds kleiner wordt. De kloof met het normale leven lijkt niet meer overbrugbaar...
Mijn Oordeel
De verteller neemt je mee naar het midden van deze groep soldaten. Het wordt heel duidelijk dat onder de dikke lagen modder, kledingstukken en lichaamsbeharing, burgers zitten die door het lot in de loopgraven terecht zijn gekomen. Dit boek brengt het lot van de Franse soldaten in de Eerste Wereldoorlog zeer dichtbij. Triest en indrukwekkend.
Gruwelijke Quote
"We lopen behoedzaam naar ze toe. Ze liggen dicht tegen elkaar; ieder van hen maakt met zijn armen of benen een ander in doodsstrijd verstijfd gebaar. Er zijn er die half beschimmelde gezichten hebben, een roestige huid, geel met zwart stippen. Sommige hebben een totaal verkoold, geteerd gelaat met enorm dikke opgezwollen lippen: als een ballon opgeblazen negerhoofden. Tussen twee lichamen is een afgesneden pols te zien, waarvan het niet duidelijk is bij welk lichaam hij hoort en waar een kluwen draden aan hangt."
Verschrikkelijkheid
Praktisch
Oorspronkelijke titel: Le Feu
1965; 427 pagina's
ISBN 9029504080
Geen opmerkingen:
Een reactie posten