In 'Blood Red Snow' vertelt Gunter Koschorrek over zijn ervaringen als Duitse zware machinegeweer schutter aan het Oostfront. In oktober 1942 komt hij aan in de bocht van de Don bij Stalingrad, waar hij ternauwernood ontsnapt aan de omsingeling door het Rode Leger. Bij Rytschov wordt zijn unit na zware gevechten met tanks en anti-tank wapens overlopen door de Russen, waarna hij over het ijs van de Don kan ontsnappen, en met een verwonding naar Duitsland wordt gestuurd. In 1943 gaat hij van Normandië in Frankrijk naar Italie, om daar na de overgave van het Italiaanse leger Italië te bezetten, tot hij in oktober weer naar Rusland wordt gestuurd, dit keer naar het gebied bij Kremenchuk in de Ukraine, waar hij beeldend schrijft over de eindeloze, chaotische terugtocht van het Duitse leger. Uiteindelijk komt hij in Hongarije en Polen terecht, na een ontstellend aantal gevechten.
Mijn Oordeel
Koschorrek schrijft in detail over de vele gevechten die hij vooral aan het oostfront heeft meegemaakt. Zijn nuchtere toon maakt grote indruk. Het is ontstellend te lezen hoe veel van zijn kameraden uiteindelijk gewond raken of sneuvelen. Door dit verhaal werd mij duidelijk hoe groot de verliezen van Legergroep Midden zijn geweest. Ook het wachten op de Russische aanvallen, met honderden soldaten, die uiteindelijk de schuttersputjes overspoelen, ondanks de vele doden, is indrukwekkend. Bijzonder is dat hij ook de aanval op Nemmersdorf beschrijft, en de afschuwelijke taferelen die ze daar na de Russische overval aantreffen. Omdat hij zo'n nuchtere schrijfstijl hanteert, lijkt het verhaal waarheidsgetrouw, maar het is bijna niet te geloven dat iemand al deze gebeurtenissen aan het Oostfront heeft meegemaakt en heeft overleefd.
Gruwelijke Quote
"When I again glance over towards the Russian machine-gun position, I notice two figures crawling up towards it and two figures retreating. So - they are changing shifts! If the snipers were not out there I would fire off a few rounds. But at the moment I won't risk anything and would rather bide my time. I lower the entire machine gun on its mounting, to one side, in order to get a wider view, and then there is another sharp crack! right in my eardrum. Quick as a flash, I duck down and then freeze. With his eyes open, as if struck by lightning, Paul slums in a heap down at the bottom of the foxhole. He must have popped up behind me in spite of my warning not to.
I stare aghast at the fist-sized hole in Paul's head just above his left eye, from which blood is leaking in dark red streams on to his steel helmet and from there right over his face and into his mouth, which is moving up and down. I am in total panic and try to turn his body over on its side so that the blood in his mouth will drain out. The blood is now streaming out, forming a small pool on the ground. It is pumping out of the wound so fast that I can hear a light 'clucking' sound. The two first-aid bandage packs which I have pressed into his wound don't help and the puddle gets bigger. My hands are trembling, my knees grow weak and shake. I can't do anything more: his face is already as white as a sheet. A shell explodes nearby and make me jump."
Verschrikkelijkheid
Praktisch
Oorspronkelijke Titel: Vergiss die Zeit der Dornen nicht
1998; 318 pagina's
ISBN 9780760321980
Geen opmerkingen:
Een reactie posten